mzungu's on a bike

Lieve mensen,

hoog tijd voor een update! We hopen dat alles goed gaat daar. Inmiddels zijn we ruim een week in Geita, wat heel goed bevalt. Het weer is wat wisselvallig want het regenseizoen is begonnen, maar het is nog steeds warm, en als de wolken weg zijn heet.

We zijn inmiddels ook een week aan het werk bij NELICO, waar we ons heel erg welkom voelen. Via de Nederlandse Stichting voor Afrikaanse Albino’s zijn we hier terecht gekomen. De afgelopen week hebben we een rondleiding gekregen door alle verschillende departementen. Ze zetten zich onder andere in voor de afschaffing van de ergste vormen van kinderarbeid, voor psychosociale hulp aan mensen met bijvoorbeeld aids, en voor mensen met albinisme. Wij proberen vooral om de lokale afdeling van de Tanzania Albino Society (TAS) sterker te maken en willen ervoor zorgen dat ze zelf inkomsten kunnen genereren en dus op beter op eigen benen kunnen staan. Zo zetten wij onder andere een project voort waar eind vorig jaar iemand uit Nederland van Stichting Afrikaanse Albino’s al mee begonnen is. Met dit project hopen we het WK voetbal dat in juni zal beginnen te kunnen laten zien op een groot scherm met behulp van een beamer. Mensen zijn dol op voetbal, maar hebben niet altijd toegang tot een televisie. Door ze een kleine bijdrage te vragen zal dit inkomsten gaan genereren dat ingezet zal worden ten gunste van mensen met albinisme.

Het werken met Tanzianen is ook heel interessant. En dan vooral de gesprekken die er soms tussendoor gevoerd worden. Zo zijn er op eigenaardige wijze heel wat gesprekken over trouwen. Tot onze hilariteit is het bij bepaalde stammen namelijk heel normaal om met meer dan één vrouw te trouwen. Sterker nog, het is respectloos om met minder vrouwen te trouwen dan je vader. En het toppunt is dat sommige vrouwen die gewend zijn dat hun vader veel vrouwen had hun eigen man aandringen om met nog een vrouw te trouwen. Onze collega’s houden het trouwens allemaal netjes bij één (tot onbegrip van sommige van hun familieleden). Soms is het lastig genoeg om één vrouw te vinden, onze stagebegeleider wordt dagelijks lastig gevallen door zijn moeder met de vraag of hij er al eentje heeft gevonden.
We wonen inmiddels ook ruim een week bij ons gastgezin. Het gezin bestaat uit een man, vrouw, vier kinderen en twee dada’s (‘zussen’ die niet echt zussen van elkaar zijn). De dada’s zorgen hier voor het huishouden. We hebben het hier heel erg naar ons zin, en hebben ons eigen kamertje met badkamer.
Smullen dus al deze culturele verschillen voor ons als antropologen! Wat ook smullen is, is het eten hier in Tanzania. Veel rijst en ugali (gemaakt van maismeel) met bijvoorbeeld kip, vis, bonen, banaan, geit en groente. Ze hebben hier ook heel veel fruit dus dat is heerlijk. We hebben laatst ook geleerd hoe we chapati’s moeten maken, een soort pannenkoeken maar dan anders, dat was leuk! Onze dada’s konden nog geen chapati maken dus kwam de kok uit het hotel van onze gastouders even een privéworkshop geven.

Omdat er hier om de haverklap feestdagen zijn, waren we afgelopen maandag ineens vrij. We hadden hier al heel veel mensen zien fietsen, en hadden al wat rondgevraagd over het huren van een fiets. Maandag was de dag dat wij weer op een fiets zaten, wat was dat heerlijk! Tot nu toe worden we overal heen gebracht (ja we worden lekker decadent opgehaald in een landrover), dus het was bevrijdend om er weer even zelf op uit te kunnen. En dat hebben we geweten. We dachten een rondje te gaan fietsen om een meertje hier in de buurt, maar waar dat meertje ook al weer precies was, was ons na enige tijd even niet meer zo duidelijk. Op een gegeven moment fietsen we dwars door dorpen, huizen en onder waslijnen door, onder het mom van: ‘elk paadje lijdt tot een volgend paadje’. Anderhalf uur later waren we weer op plaatst van bestemming na een prachtige tocht. De omgeving is hier zo mooi met bergen, veel groen en water.

Ze zijn hier overigens ook heel gelovig. Er zijn veel verschillende kerken maar wij treffen het bij een katholiek gezin te zitten, en een katholieke bazin te hebben. Dat werd ons vrij snel duidelijk toen ons na amper een half uur gearriveerd te zijn bij ons gastgezin gevraagd werd of we voor wilden bidden voor het eten. Dit kwam vrij onverwacht, net zoals de dagafsluiting die zelfde avond, waar we ook met zijn allen gingen bidden. Gelukkig mochten we bidden in alle talen die we wilden, en met een Onze Vader en een Wees Gegroetje in het Nederlands leken ze erg tevreden!
Kortom, het leven in Geita bevalt ons goed. De mensen zijn ook heel vrolijk en gastvrij. Zo hadden we bijvoorbeeld een visum nodig omdat we hier werken, en dat ging niet via standaard protocol. In plaats van strenge gezichten en veel vragen werden er veel grapjes gemaakt. Aan het eind kregen we zelfs een telefoon onder onze neus gedrukt, of hij ons telefoonnummer mocht. Deze mensen kun je toch maar beter te vriend houden, dus vooruit.

Het uploaden van foto’s wil nog niet echt lukken maar we doen ons best!

XX